یک سال بعد از ریاست جمهوری آقای روحانی

در روزهای مانده به انتخابات ریاست جمهوری اخیر در کشور، رسانه های مختلف اصلاح طلبان و از آن جمله سایت های طرفدار آنها پشت سر هم بیانیه می دادند که آقای روحانی قصد دارند اقدامات اساسی درباره ی مسائل مختلف انجام دهند، فلان تدبیر را انجام دهند و بهمان کار رو به نتیجه برسانند و . . . . یکی از جنبه های قوت در بیانات و تفکرات آقای روحانی، بحث رسیدگی به مسائل اقوام در داخل کشور و آموزش به زبان هایی بود (مانند ترکی، کردی، عربی و . . .) که توسط مردم کشور استفاده می شود که البته این موضوع در دیدگاه های کاندیداهای دیگر دیده نمی شد. آقای روحانی به واسطه ی حضور در شورای عالی امنیت ملی می دانستند که مهم ترین موضوع امنیتی کشور در حال حاضر مسأله اقوام و نژادهای ساکن در داخل کشور بوده و مسائلی مانند حمله ی نظامی غرب و یا بحران های صادره از خارج از کشور در حد حرف هستند. ایشان از روی این تجارب و اطلاعاتی که داشتند توانستند آقای قالیباف را با جمله ی معروف خود (حمله ی گاز انبری) ضربه فنی نمایند. از طرف دیگر؛ براساس همین تبلیغات و قول ها بود که ایشان توانستند اندکی بیش از نصف آرا را اخذ کرده و بر منصب ریاست جمهوری تکیه نمایند. ایشان بعد از یک سال در مسائلی مانند درخواست برای انصراف از یارانه ها، انتصاب افراد درگیر و فعال در فتنه ی 88 و موضوع افزایش قیمت خودروهای داخلی نمره ی بسیار ضعیفی گرفته اند؛ هرچند تلاش در راستای حل موضوع هسته ای می تواند نقطه ی مثبتی برای ایشان باشد. البته ما ترک ها فعلاً کاری با مسائل مهم مملکتی نداریم زیرا هنوز دنبال حقوق اولیه و دوران عصر حجر خود هستیم؛ حقوق اولیه ایی مانند داشتن فرهنگستان زبان و ادبیات ترکی، تدریس به زبان مادری و مسائل مرتبط با آنها. از طرف دیگر؛ آقای روحانی درباره ی دریاچه ی ارومیه هم وعده داده بودند که الان بعد از یک سال به قول آقای قاضی پور فقط یک عده به منطقه سفر کرده و حق مأموریت گرفته اند. ما ملت ایران معمولاً زود مسائل را فراموش می کنیم؛ شاید بعد از یک سال وقتش باشد که بپرسیم آقای روحانی منظورت از رسیدگی به اقوام همان انتصاب آقای یونسی برای مشاوره در این زمینه بوده است و بس؟؟؟